ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Θεωρώ και δεν μπορούμε να αναλύσουμε την σημερινή κατάσταση και να μιλήσουμε για το αύριο του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να επιχειρήσουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.
Αγαπητοί φίλοι το ΠΑΣΟΚ βιώνει σήμερα την πιο σημαντική στιγμή για το μέλλον του από την περίοδο 1989 -1990. Ήταν τότε που με αφορμή και πρόσχημα το σκάνδαλο Κωσκωτά η Νέα Δημοκρατία μαζί με την αριστερά και μεγάλα εκδοτικοοικονομικά συμφέροντα, επιχείρησαν να διαλύσουν του ΠΑΣΟΚ και να ταπεινώσουν τον ιδρυτή και μεγάλο ηγέτη του. Σ’ αυτά τα σχέδιά τους αντιτάχθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού προοδευτικού λαού. Χιλιάδες νεολαίοι εντάχθηκαν στις οργανώσεις του Κινήματος στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, χιλιάδες πολίτες ενίσχυσαν τις τοπικές οργανώσεις της γειτονιάς τους και εργαζόμενοι αυτές του χώρου δουλειάς τους.
Εκείνη τη δύσκολη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ κλυδωνιζόταν κάποια κορυφαία στελέχη του Κινήματος επεξεργάζονταν σχέδια εξόδου από την κρίση που στηρίζονταν στη βασική παραδοχή αποκλειστικών ευθυνών στον Ανδρέα Παπανδρέου και θυσία του, αποποιούμενοι τις δικές τους ευθύνες υιοθετώντας έστω έμμεσα αν όχι άμεσα τις κατηγορίες των πολιτικών τους αντιπάλων....

Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ και η ενεργοποίηση του δημοκρατικού ελληνικού λαού , ήταν τότε που απέτρεψαν εκείνα τα σχέδια και καταδίκασαν όλους τους εμπνευστές τους.
Αυτά τα αναφέρω διότι βλέπω αρκετά κοινά στοιχεία, σε ορισμένες πτυχές με τη σημερινή συγκυρία. Έχουμε μια πολιτική ήττα , έναν ηγέτη και πρόεδρο με το όνομα Παπανδρέου, τον ρόλο των εκδοτικοοικονομικών κέντρων, κάποιους επίδοξους διαδόχους και βέβαια τη δράση κορυφαίων στελεχών του Κινήματος. Εκείνο που σίγουρα λείπει είναι η δράση των χιλιάδων μελών και φίλων του.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός, το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στην πολίτικη σκηνή, ξεπέρασε ( όχι χωρίς κόστος) το θέμα της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου και κυβέρνησε για πολλά χρόνια προσφέροντας πολλά στον τόπο, απεμπολώντας όμως ταυτόχρονα και βασικές αρχές και πολιτικές του.
Όλα αυτά τα χρόνια ο εναγκαλισμός του Κινήματός μας με την εξουσία, πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν ο κυρίαρχος λόγος που απέτρεψε οποιονδήποτε ιδεολογικό – πολιτικό διάλογο. Η εξουσία έγινε αυτοσκοπός και συνέβαλε καθοριστικά στο να διασφαλιστεί μια επίπλαστη ενότητα που βόλευε για την άσκησή της.
Από το 1996 και τις διεργασίες διαδοχής ουσιαστικά σταμάτησε το ρολόι για τη σχέση πολιτικής – ιδεολογίας και το ΠΑΣΟΚ. Από τότε δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσαν σε όχι μια απλή εκλογική ήττα, αλλά σε μια ήττα στρατηγικής σημασίας, σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Αυτή η ήττα θα μπορούσε να έρθει και σε προθίστερο χρόνο όπως το 2000, αλλά οι κυβερνητικές επιτυχίες σε σημαντικούς τομείς (ΟΝΕ, Ολυμπιάδα, Μεγάλα έργα, Διεθνείς Σχέσεις) καθώς και οι προσδοκίες για οικονομική ευημερία κυρίως μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου, στάθηκαν ικανές να καλύψουν αφενός την ανυπαρξία ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου λειτουργίας του Κινήματος και αφετέρου τη μονομερή εφαρμογή πολιτικών κυρίως διαχείρισης.
Μετά την εκλογική νίκη του 2000 ουσιαστικά ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και, ο πολιτικός χρόνος έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα εις βάρος του ΠΑΣΟΚ. Φαινόμενα αλαζονείας, καθεστωτισμού, στείρου κυβερνητισμού , έλλειψη ορατών πολιτικών στόχων, εγκατάλειψη πλατιών κοινωνικών στρωμάτων χαρακτηρίζουν την κυβερνητική περίοδο 2000 – 2004.
Ένα νεκρό ΠΑΣΟΚ με τα κορυφαία στελέχη του εγκλωβισμένα στον κυβερνητισμό και τα απλά μέλη και μικρομεσαία στελέχη στο σπίτι τους συνθέτουν την εικόνα εκείνης της περιόδου. Η επικοινωνιακή μας πολιτική και ο εναγκαλισμός με τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να μας διατηρήσουν στην εξουσία για τον απλούστατο λόγο ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνάς είχε αποφασίσει προ πολλού να μας εγκαταλείψει.
Όταν αυτό έγινε πλέον ορατό στην τότε ηγεσία και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της ήταν πλέον αργά. Έτσι το θολό πολιτικά εκσυγχρονιστικό εγχείρημα οδηγούνταν όχι μόνο σε μια απλή οπισθοχώρηση ή ήττα αλλά σε μια μεγαλειώδη αποδοκιμασία παρά την σημαντική του συνεισφορά σε ορισμένους τομείς που προανέφερα. Η έλλειψη οποιουδήποτε ιδεολογικού πλαισίου και οράματος το είχε ήδη καταδικάσει σε πρόωρο θάνατο εκ της γεννήσεως του.
Τότε, όπως και στα αρχαία δράματα εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός και δεν ήταν άλλος από τον σημερινό πρόεδρο του Κινήματος Γ. Παπανδρέου ο οποίος ανέλαβε στο παρά πέντε και όχι με τον καλύτερο τρόπο κυρίως για τον ίδιο, την ευθύνη να οδηγήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εκλογική μάχη του 2004. Οι ισχυρές προσδοκίες που δημιούργησε αυτή η αλλαγή και η προσωπικότητα του απέτρεψαν να καταγραφεί η τεράστια αποδοκιμασία της διακυβέρνησης Σημίτη 2000-2004.
Δυστυχώς και παρά την καθαρή εκλογική ήττα δεν άνοιξε ποτέ ένας διάλογος, δεν έγινε καμία συζήτηση , εσωκομματική ή δημόσια για τα πραγματικά αίτια εκείνης της ήττας. Δεν έγινε ούτε η στοιχειώδης αυτοκριτική ,δεν αναλήφθηκε και δεν αποδόθηκε καμιά ευθύνη. Κάναμε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είχε δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα. Είχε δρομολογηθεί από τότε:

που σταματήσαμε να μιλάμε μεταξύ μας πολιτικά.

που η εξουσία έγινε αυτοσκοπός για πολλά κορυφαία στελέχη του Κινήματος μας.

που τα κορυφαία καθοδηγητικά όργανα του Κινήματος κατακλύστηκαν από υπαλλήλους και φίλους της επί σχεδόν τριαντακονταετίας ηγετικής ομάδας , για να περιφρουρούν και να διαιωνίζουν την εξουσία της

που περιορίζαμε και εξαντλούσαμε την ανανέωση του Κινήματος με την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια μας λαμπερών προσώπων (καλλιτέχνες, αθλητές, δημοσιογράφοι, χαρισματικοί καθηγητάδες όμορφα πρόσωπα), χωρίς καμιά πολιτική προϊστορία και κοινωνική δράση , επειδή φάνταζαν ακίνδυνα για τους πρωτοκλασάτους του Κινήματος ή αποτελούσαν την εύκολη λύση για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις Η ανυπαρξία στελεχιακής πολιτικής ήταν πασιφανής και καθοριστική.

που κλείσαμε τις τοπικές οργανώσεις και χάσαμε την συλλογικότητα και συντροφικότητα μας,

από τότε, που νομιμοποιήσαμε με μεγάλη ευκολία , την τηλεοπτική δημοκρατία και το πολιτικό lifestyle.

που επετράπη σε μια παρέα από απολίτικα κακομαθημένα παιδιά να διαγράψουν χιλιάδες ενεργά μέλη της Νεολαίας , και εντέλει να την διαλύσουν. (Δυστυχώς επιβραβεύτηκαν κιόλας).

που απομακρυνθήκαμε από τα μαζικά Κινήματα

από τότε τέλος, που ασχοληθήκαμε μόνο με τους “μεγάλους” στόχους όπως η ΟΝΕ, Ολυμπιάδα, μεγάλα έργα , διεθνείς σχέσεις, γυρνώντας την πλάτη στα προβλήματα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων σε κρίσιμους και βασικούς τομείς της ζωής τους (διαφθορά, αλαζονεία της εξουσίας, πτώση βιοτικού επιπέδου εργαζομένων μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών).
Στην συνέχεια λίγα βήματα έγιναν προς την κατεύθυνση του κυρίαρχου και καθολικού αιτήματος της εκλογικής μας βάσης, που αποτυπώθηκε τόσο καθαρά στο σύνθημα «Γιώργο άλλαξε τα όλα» που συνόδεψε την εκλογή του νέου μας προέδρου από ένα εκατομμύριο πολίτες .Αντίθετα ίσως το όνομα της πολυπόθητης ενότητας και της γρήγορης επιστροφής στην εξουσία (σε αυτό βοηθούσε και η εικόνα της κυβέρνησης Καραμανλή) και μετά από κάποιες προσπάθειες να αλλάξουν κάποια πράγματα κυρίως πρόσωπα πολλά πράγματα έμειναν ακριβώς τα ίδια.

Ο εύκολος και στείρος καταγγελτικός λόγος από κορυφαία στελέχη που είχε σαν στόχο την αποδόμηση της κυβέρνησης Καραμανλή και την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος που κατείχε δεν ήταν αρκετός κι αποτέλεσε λάθος πεδίο αντιπαράθεσης. Ο προγραμματικός λόγος ήρθε αρκετά αργά κι όταν αυτό έγινε δεν τονίστηκε δεόντως τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από κορυφαία στελέχη με αποτέλεσμα να μην περάσει επαρκώς στην κοινωνία

Τα περισσότερα πρόσωπα που έπαιξαν κορυφαίο ρόλο όλα τα προηγούμενα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με σημαντικές ευθύνες συνέχιζαν να πρωταγωνιστούν θέλοντας να εκφράσουν και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του σήμερα και όπως φαίνεται του αύριο και του μεθαύριο.

Το κόμμα δεν ανασυντάχθηκε. Οι κομματικές οργανώσεις «άνοιξαν» τόσο πολύ που ουσιαστικά έκλεισαν. Τα καθοδηγητικά όργανα σε όλα τα επίπεδα δεν λειτούργησαν ουσιαστικά ποτέ

Η «συμμετοχική δημοκρατία» περιορίστηκε μόνο σε διάφορες ψηφοφορίες για εκλογή προσώπων με χαλαρά κριτήρια παραμένοντας ακόμα και σήμερα ζητούμενο το ουσιαστικό της περιεχόμενο.

Ο πρόεδρος του Κινήματος πολλές φορές έμεινε μόνος και «απροστάτευτος» από κορυφαία στελέχη που απλώς περίμεναν και εξαντλούσαν την παρουσία τους στα τηλεοπτικά παράθυρα το αντιπολιτευτικό τους καθήκον ενισχύοντας το προσωπικό τους προφίλ.

Οι μεγάλες αδυναμίες και τα ολέθρια σφάλματα της κυβέρνησης Καραμανλή , με τις συνέπειες που ζήσαμε , δημιούργησαν εφησυχασμό και την πεποίθηση ότι πολύ γρήγορα χωρίς ν’ αλλάξει τίποτα το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα κυβερνήσει και πάλι. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε γιατί ήθελε τόσο πολύ να κερδίσει. Φάνηκε σαν να αποτελεί η εξουσία την λύτρωση.
Και τώρα τι γίνεται με το παρόν και το μέλλον του Κινήματος;
Από την πρώτη μέρα της στρατηγικής πολιτικής ήττας του Κινήματος μας παρακολουθώ περίλυπος (φαντάζομαι και πολλοί άλλοι ) και οργισμένος τα όσα συμβαίνουν.

Κάποιοι πολύ βιαστικοί έτρεξαν να επιρρίψουν ευθύνες και να ζητήσουν μια ανθρωποθυσία για να λυθεί το πρόβλημα. Έτσι απλά, φοβίζοντας περισσότερο παρά καθησυχάζοντας τη βάση του.

Ξαφνικά πολλά από τα κορυφαία στελέχη με θεσμική ευθύνη που καθόριζαν την τύχη του Κινήματος ενώ σιωπούσαν ηχηρά επί πολλά χρόνια, τώρα ξαφνικά ενώ θα έπρεπε να περιμένουν και να σκέφτονται καθώς και να ακούνε, μιλάνε , μιλάνε πολύ, μιλάνε συνέχεια. Μιλάνε για το χτες μιλάνε για το αύριο του Κινήματος. Έχουν άποψη για το τι έφταιξε! Έχουν θέση για το τι πρέπει να γίνει από δω και μπρος. Αγωνιούν !!!

Ακούω και λένε για αριστερή στροφή την ώρα που αυτοί συναινούσαν για την εισαγωγή της «απασχολησιμότητας» στον εργασιακό χώρο και την ενοικίαση εργαζόμενων χωρίς δικαιώματα!
Ακούω να λένε για εσωκομματική δημοκρατία όταν συμμετείχαν και οργάνωναν συνέδρια ντροπής που κυριαρχούσαν οι αποκλεισμοί και οι απολίτικες διεργασίες.
Ακούω να λένε για την αναγκαιότητα να ανθίσουν όλα τα λουλούδια την ώρα που δίπλα τους καταστρέφονταν ολόκληροι κήποι από άνθη και αυτοί αδιαφορούσαν.
Ακούω να κόπτονται για την ενότητα για τη συνέχεια του Κινήματος, ενώ με τις πρακτικές τους διχάζαν και διαιρούσαν σε τιμάρια.
Ακούω να μιλούν και να συμπεριφέρονται σαν να μην είχαν καμία συμμετοχή, καμία ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση και σαν να μην έφτανε αυτό θέλουν να εμφανίζονται και ως εγγυητές !!!
Ακούω να μιλούν για ανάγκη συλλογικότητας και την ανάγκη αλληλεγγύης του Κινήματος φωνάζοντας ν’ αλλάξουν όλα. Προφανώς όλα όχι όμως και οι ίδιοι.
Όλα αυτά τα στελέχη οφείλουν να μας πουν γιατί δεν μιλούσαν, δεν πρότειναν, δεν διαφωνούσαν, δεν είχαν άποψη όταν είχαν χρέος να το κάνουν αναλαμβάνοντας και τη δική τους ευθύνη Οφείλουν να μας εξηγήσουν και να μας πείσουν για το τι ακριβώς αγωνιούν.

Ορισμένοι τώρα τρέχουν να καταγραφούν και να συστοιχηθούν πίσω από τον πρόεδρο μας, ως αυτόκλητοι υπερασπιστές του με κίνδυνο να τον εμφανίσουν ως ομαδάρχη. Άλλα πάλι έτρεξαν από νωρίς να πάρουν θέση πίσω από την άλλη υποψηφιότητα με προκλητικό τρόπο. Ενώ τέλος μια τρίτη κατηγορία αναζητούν τους όρους διαμόρφωσης του λεγόμενου τρίτου πόλου, απαξιώνοντας τις δύο άλλες πλευρές.
Κι όλα αυτά τα παραπάνω διαδραματίζονται μέσω τηλεοπτικών παραθύρων!!! Άραγε σε ποια πολιτική βάση γίνονται;
Αλήθεια εάν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε μια μονάδα περισσότερο και η Νέα Δημοκρατία δεν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση , θα είχαμε την ίδια εικόνα;
Θα υπήρχε αυτή η άκομψη και ταπεινωτική αμφισβήτηση του προέδρου μας!
Θα μιλούσαν τα κορυφαία στελέχη τόσο εύκολα και άνετα για τα τραγικά λάθη και μόνο της ηγεσίας αποποιούμενα των δικών τους ευθυνών;
Θα είχαν την ίδια διάθεση και ευαισθησία να συζητήσουν πολιτικά και να εργαστούν για να λύσουν τα προβλήματα που αφορούν την ιδεολογική πολιτική φυσιογνωμία του Κινήματος που όψιμα ανακάλυψαν;
Το πιθανότερο είναι ότι θα συνέχιζαν να σιωπούν ηχηρά.
Ακόμη και σήμερα μετά από όλα αυτά, με τη στάση τους δείχνουν ότι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στο Κίνημα και στην ελληνική κοινωνία.
Ας δείξουν έστω λίγη υπομονή και λίγη διάθεση να ακούσουν. Ας αναλογιστούν έστω και τώρα τις δικές τους σημαντικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση και ας διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια τους .
Ας προστατέψουν και ας σεβαστούν έστω και τώρα επιτέλους το Κίνημα και την Ιστορία του, τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ας κάνουν επιτέλους την υπέρβασή τους , αν πράγματι ενδιαφέρονται και αγωνιούν για το μέλλον του Κινήματος και να σταματήσουν να το απαξιώνουν και να το διασύρουν με τη στάση τους.
Αγαπητοί φίλοι, το πρόβλημα μας δεν είναι η ηγεσία αλλά αυτό κάθε αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ στο σύνολό του.
Η απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου να γίνει συζήτηση και διάλογος όπου θα καταλήξει στην εκλογή νέου Προέδρου, δίνει την εντύπωση ότι εξυπηρετεί την προετοιμασία των υποψηφίων για τις ανάγκες του προεκλογικού τους αγώνα.
Η όποια συζήτηση για τα αίτια της εκλογικής ήττας για την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία και το μέλλον του Κινήματος που θα αναπτυχθεί υπό το πρίσμα μιας αναμετρήσεως διαδοχής υπό τον σφιχτό εναγκαλισμό των ΜΜΕ, πολύ φοβάμαι ότι δεν εγγυάται τον ειλικρινή και σε βάθος χρόνου διάλογο που απαιτείται σ’ αυτή τη δύσκολή συγκυρία.
Όλη αυτή η διαδικασία που ήδη έχει ξεκινήσει και στηρίζεται στην προσπάθεια προσεταιρισμού, στελεχών, βουλευτών, δημάρχων κλπ, που μετά με τη σειρά τους θα στρέψουν τους απλούς φίλους, μέλη, ψηφοφόρους, προς τη μια ή άλλη κατεύθυνση ενέχει τον κίνδυνο της ακραίας και βαθιά πόλωσης με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Η συμμετοχή σ’ αυτή την υπόθεση της ηγεσίας όλων των μελών και φίλων, ενώ φαντάζει πολύ δημοκρατική, ενέχει τον σοβαρό κίνδυνο να μεταφερθεί η κρίση στους πολίτες και να διχαστεί η εκλογική βάση του Κινήματος.
Επιπλέον εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει στον καθοριστικό ρόλο των ΜΜΕ κάτι που δεν έπρεπε να είναι επιθυμητό και σε κάθε περίπτωση έπρεπε να αποφευχθεί.
Έτσι κατ’ αυτό τον τρόπο ο κερδισμένος χρόνος ενδέχεται να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για το Κίνημα δημιουργώντας συνθήκες συρρίκνωσης και διάσπασης.
Εκείνο που τώρα προέχει δεν είναι η εκλογή νέου Προέδρου αλλά η ουσιαστική επανίδρυση του Κινήματός μας με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των αναγκών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και όχι των στελεχών του Κινήματος.
Είναι ανάγκη τώρα:

να απαντήσουμε στον ελληνικό λαό ξεκάθαρα σε αναπάντητα ερωτήματα που εκκρεμούν από το 2000 και να κάνουμε γενναία και ουσιαστική πολιτική αυτοκριτική ως πρόσωπα και ως πολιτικός χώρος.

να προσκαλέσουμε στο Κίνημά μας τη νεολαία και όλους αυτούς που θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς, απορρίπτοντας πρακτικές και πρόσωπα του χθες που συνήθισαν μόνο να παίρνουν από αυτό.

να εκφράσουμε τη σύγχρονη κεντροαριστερά η οποία αποτελεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στην πατρίδα μας, όπως καταγράφτηκε και στις εκλογές ,και να συνάψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό .

να επαναφέρουμε τους νέους και τους πολίτες στην πολιτική και την πολιτική στο προσκήνιο.

να δημιουργήσουμε ένα κόμμα σύγχρονο προοδευτικό, θεσμικό, που λειτουργεί με πολιτικούς όρους, με δημοκρατικά ελεγμένα πολιτικά όργανα, που θα διαθέτουν ευθύνη και ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών μας.

να δημιουργήσουμε κομματικές οργανώσεις που θα αποτελούν ζωντανά κύτταρα παραγωγής πολιτικής, με ενεργά μέλη και (όχι απλούς ψηφοφόρους) και ουσιαστική πολιτική δράση.

να επαναφέρουμε τη συλλογικότητα και συντροφικότητα στις πολιτικές μας λειτουργίες.

να συσφίξουμε τις σχέσεις μας που έχουν διαραγεί με τα μαζικά Κινήματα για το περιβάλλον, την ειρήνη, την παιδεία, την παγκοσμιοποίηση κλπ.

να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με τα πλατιά λαϊκά στρώματα που ταυτίστηκε το ΠΑΣΟΚ στην πορεία του και τα οποία περιμένουν από εμάς να γίνουμε ξανά οι αυθεντικοί εκφραστές της ελπίδας τους για μια δίκαιη κοινωνία.
Να αγωνιστούμε:

για μια δίκαιη κοινωνία

για μια ενωμένη ισχυρή Δημοκρατική Κεντροαριστερή Παράταξη που στηρίζεται στο λαό

για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με κέντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον

για ουσιαστική αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των ασθενέστερων οικονομικά κοινωνικών δυνάμεων, που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

για την αυτονομία της πολιτικής και την ουσιαστική συμμετοχική δημοκρατία

για ένα καλύτερο μέλλον που αξίζει η πατρίδα μας.

Όσα από τα κορυφαία ή μη στελέχη μας πιστεύουν ότι δεν έχουν θέση σ’ αυτό το ΠΑΣΟΚ και έχουν να προτείνουν μια άλλη εναλλακτική πρόταση στον ελληνικό λαό, έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να χαράξουν το δικό τους δρόμο, και αν κρίνουν απαραίτητο να δημιουργήσουν εκείνο τον πολιτικό φορέα που τους εκφράζει και να σταματήσουν επιτέλους να στηρίζονται στην ιστορία και τους αγώνες του ΠΑΣΟΚ, για να εκπληρώσουν τις όποιες θεμιτές ή μη φιλοδοξίες τους.
Αυτά τα στελέχη δεν έχουν συναίσθηση του ρόλου τους, δε σέβονται την ιστορία και δεν αγωνιούν για το μέλλον της Δημοκρατικής παράταξης και γι’ αυτό, δεν τους έχει ανάγκη το Κίνημα μας.